De herinnering van Arthur Verbraak

Gepost door:Remy // 2011-06-17 00:00:00 // 3476 keer bekeken

De gemeente Roosendaal is zo anti-RBC dat ze ons zelfs een doorstart niet meer gunnen. In plaats van trots te zijn op een club die bijna 100 jaar d� club van Roosendaal is geweest en in 1973 landskampioen werd. Een club die in 1971 met de tweede divisie werd weggesaneerd om in 1983 terug te keren in het betaalde voetbal. Een club die in 1986 als eerste divisieclub de bekerfinale speelde en in 2000 en 2002 de nacompetitie won, met als hoogste klassering een twaalfde plaats in 2004 in de hoogste voetbalklasse. Een club die voetballers en trainers als George Knobel, Kees Vermunt, Tonnie van Wijk, Pierre van Hooijdonk, Rob Penders, Theo Laseroms en Henk Vos voortbracht.

Zo�n club waar ik 40 jaar de wedstrijden bezocht (jarenlang ook de uitwedstrijden, ja, bus 1 stoel 1) en waar ik sinds 1983 deel uitmaak van het bestuur van de supportersvereniging. Zo�n club draai je niet de nek om, gemeente! Schaam u dat u niet een accommodatie aan kunt bieden waarin de club een doorstart als hoofdklasser kan maken. Of bent u bang dat RBC (ja, zonder de toevoeging �Roosendaal�) binnen een paar jaar terug zou keren als BVO? Tuurlijk heeft de club het aan zichzelf te wijten dat ze bankroet is gegaan, maar in Waalwijk, Den Bosch, Tilburg en vooral Breda en Eindhoven weten ze hun BVO wel op waarde te schatten. En ja, aan de Roosendaalse bevolking: nu gaan we pas met z�n allen betalen aan ons RBC! En dat is denk ik vele malen duurder dan een seizoenkaart voor de Oranjemannen.

Wat rest zijn foto�s, dvd�s en oude videobanden van de trip naar Suriname in 2000. Ja, daar was ik ook bij. Niet op stoel 1, maar wel in het camerabakkie boven in het Kamperveenstadion. Daar waar een zwoele Surinaamse zomeravond viel in de lichten van een tropisch stadion, dat bijna in elkaar stortte, maar waar wel het Wilhelmus klonk voor jongens als Sander Keller, Damien Hertog en Marvin Brunswijk (ja, die speelde een thuiswedstrijd met oom Ronnie op de tribune, haha). En op de bank Robert Maaskant, die een fles bier naar zijn hoofd kreeg geslingerd. Ja, zo ging dat op de tropische zwoele avond van Paramaribo.

Maar ons RBC is niet in alle eenzaamheid gestorven zoals clubs als Haarlem, Wageningen en Vlissingen dat wel deden als BVO. Nee, wij zijn eruit gegaan met een groot Oranjefeest. Nog eenmaal stroomde het nog blinkend nieuwe stadion aan de Borchwerf vol, een oase van oranje en een sfeer alsof we om een kampioenschap speelden. Zelfs de Dordtse gasten waren onder de indruk. En wij vooral blij. Blij dat we erin waren gebleven, anders was er niks meer over van de club.

H� verrek, da�s pas�zes weken geleden en nu is er niks meer, helemaal niks meer! Bijna een eeuw van emotie, tranen van vreugde, tranen van verdriet. Kampioenschappen en degradaties. Van feesten. Ja, mijn trouwfeest was in het spelershome op De Luiten en ja, mijn dochter vierde haar tiende verjaardag in het spelershome in het nieuwe stadion. Tot vorig jaar bezocht ik elke wedstrijd met mijn vader. Tot hij dood in de bank zat tijdens Nederland-Brazili�. Afgelopen seizoen alleen naar het stadion en zo voel je je dan ook: alleen. Huilen na de wedstrijd tegen Dordrecht. Van geluk, want we hadden gewonnen, maar ook omdat hij er niet meer bij was, het niet meer mee mocht maken. Gelukkig maakt hij dit ook niet meer mee. Want ik ging 40 jaar, maar hij meer dan 60 jaar naar ons RBC! Dat neem je zomaar af van de Roosendaalse bevolking, gemeente. En nu gaan de belastingen zeker omhoog�

Het is over, het is voorbij. Waar is dat feestje? Hier was dat feestje! 6 mei, pas�zes weken geleden en het komt nooit meer terug. Om elf uur gingen de stadionlichten uit en ze gaan nooit meer aan. 6 mei, alweer�zes weken geleden�

Arthur Verbraak