De herinnering van Bas Brouwer

Gepost door:Remy // 2011-06-13 00:00:00 // 3449 keer bekeken

Ik ben een 15 jaar oude RBC-fan. De afgelopen twee jaar heb ik geprobeerd om elke thuiswedstrijd naar RBC te kunnen gaan. Omdat ik altijd zo dom was om geen seizoenskaart te kopen, moest ik elke keer weer 12,50 betalen voor een kaartje (om dan als ze hadden verloren heel boos �twaalf euro naar de ballen!� te roepen).

De allereerste keer dat ik met RBC in aanraking ben gekomen was in het laatste seizoen eredivisie. Ik kende alle spelers van RBC door het spelen van FIFA en door het verzamelen van de voetbalplaatjes. Iedere vrije minuut schooiend bij de ingang gaan staan van de PLUS in het Dijkcentrum. En vervolgens heel blij worden als Robert Molenaar, Nyron Wau of Ali Elkhattabi uit het pakje tevoorschijn kwam.

De eerste wedstrijd van RBC die ik live bewonderd heb, was de allesbeslissende wedstrijd uit bij Willem II. Het was 3 februari. Daar waar de meeste beslissingen pas aan het eind van het seizoen vallen, was deze wedstrijd begin februari al beslissend voor RBC. Ze stonden kansloos onderaan met 0 overwinningen en een aantal gelijke spelen. Als ze deze wedstrijd tegen een mededegradatiekandidaat zouden verliezen, dan zouden ze realistisch gezien al gedegradeerd zijn.

In die tijd werden de vrijdagavondwedstrijden altijd uitgezonden door RTL 5, zo ook deze. Ik was als 10-jarige voetballeek dolenthousiast over deze wedstrijd. Waarom, dat heb ik nooit echt begrepen, want ik was toen nog lang niet een voetbalfanaticus zoals ik nu ben. Maar hoe dan ook, de wedstrijd begon en het was spannend vanaf de eerste minuut. Ik heb vol spanning naar deze wedstrijd gekeken. Zonder dat ik ooit echt in aanraking was gekomen met RBC was ik er meteen helemaal weg van. Het was een combinatie van clubliefde en trots op het feit dat iets dat voortkwam uit mijn stad op TV was. (Die aangeboren trots op mijn woonplaats is overigens volledig verwoest door de onlangs genomen beslissingen door de Roosendaalse gemeente.)

Na verloop van tijd maakt RBC de 1-0! Het wonder leek zich te voltrekken. Ik heb gedanst, gezongen, geschreeuwd en gek gedaan. Deze gekte zou nog heel lang duren, totdat het wonder alsnog werd ingehaald door de keiharde werkelijkheid. RBC kon, kan en zal hoogstwaarschijnlijk nooit een voorsprong vasthouden. Willem II maakte de gelijkmaker. Mijn wereld stortte volledig in. Ik kan me nog goed herinneren dat de dienstdoende stadionomroeper riep: �En eindelijk is het zo ver: 1-1!� Vanaf dat moment heb ik stil de wedstrijd afgekeken. Einduitslag? 3-1 voor Willem II.

Ondanks deze teleurstellende eerste aanraking met RBC ben ik vanaf die tijd een echte fan geweest. Ik heb RBC op alle mogelijke manieren geprobeerd te volgen en ik heb de afgelopen twee jaar minstens twintig losse kaartjes gekocht voor de thuiswedstrijden. Altijd in de Volta natuurlijk. Zingen voor mijn cluppie. Dat er mensen zijn die het leuk vinden om deze vorm van vermaak van ons af te nemen, dat maakt mij droevig. De beslissing van enkele trieste figuren van deze gemeente resulteert nu in een groot verdriet bij velen. Zelfs een 15-jarige jongen hebben ze daarmee in het hart geraakt. Dag RBC, dag trots op mijn stad.

Bas Brouwer (RBC-Fan)