Clubiconen aan het woord

Gepost door:Nieuwkomer // 2011-06-16 00:00:00 // 2760 keer bekeken

Failliet gaan en geen betaald voetbal meer spelen, dat is nog tot daaraan toe. Maar als club, als naam, verloren gaan, een jaar voor het honderdjarige bestaan, dat is verschrikkelijk.

Echte RBC�ers zijn daar werkelijk kapot van. RBC�ers als Noud Bominaar en Kees Vermunt bijvoorbeeld. BN/De Stem sprak ze. De een slaapt al weken niet meer en heeft lichamelijke klachten gekregen. De ander, Kees Vermunt, barst aan de telefoon in tranen uit. Niet ��n keer, maar herhaaldelijk. Uiteindelijk wederzijds besloten de hoorn maar op de haak te leggen.

Vermunt geldt als het icoon van RBC. Hij was er speler en trainer en zorgde in beide functies voor glorieuze Roosendaalse clubmomenten. �Maar die glorie is nu vergaan, letterlijk en figuurlijk�, concludeert hij zelf al.

Vermunt herinnert zich vele momenten, waarvan er twee heel persoonlijk en intiem zijn. Gisteren kwamen die herinneringen onherroepelijk weer naar boven. �Mijn broer Jan speelde net als ik in het eerste. �s Zondags kreeg hij bij een wedstrijd een trap tegen het hoofd, donderdag stierf hij. Het was in 1954, in de tijd van George Knobel toen nog�.

Een ander moment, dat evenzeer getuigt van de verbondenheid van de familie Vermunt met RBC: �We speelden in Zeeland. M�n moeder was ernstig ziek, om acht uur �s avonds, na de wedstrijd, was ik in het ziekenhuis. Het eerste wat ze vroeg was: �doelpuntje gemaakt, jongen?� �Twee ma�, zei ik. Een uur later stierf ze.�

Het is stil. Vermunt moet slikken, nee, huilen. �Ik had nooit gedacht dat dit zou gaan gebeuren. Maar wist wel dat het moeilijk zou zijn, zo�n doorstart. Want de hoofdklasse neigt net zo goed naar het professionalisme. Dat had ook veel geld gaan kosten. Die jongens komen niet meer voor een reep chocola spelen. Dan moet je toch echt wel een paar heel goeie sponsors hebben, want de concurrentie is groot. Twee keer zijn we vanuit de amateurs naar de profs gegaan. Die derde keer komt er niet meer. Nooit meer. Ik zal het verschrikkelijk missen, die vrijdagavonden. Maar ik pak mijn wedstrijdjes wel mee. Bezoek een of twee keer per jaar al die andere clubs waarbij ik getraind heb.�

Noud Bominaar, co�rdinator van de RBC-voetbalopleiding is nauwelijks aanspreekbaar. �Hoe ik me voel? Ik voel me van alles. Ik ben verdrietig, teleurgesteld, woedend, opstandig. Heb al weken niet of nauwelijks geslapen. Ik ben opgefokt. Nee, pillen slik ik niet. Heb ik nog nooit gedaan.�

Bominaar ging als onderwijzer eerder met pensioen om RBC te kunnen dienen. Nu is dat al afgelopen. Het zwarte gat wacht. �Gisteren waren we nog even in het stadion, maar daar werden we al snel uitgetrapt. Ik ben met van alles bezig voor de jeugd: met hun overschrijvingen, licenties, spelerspassen, met de KNVB, noem maar op.�

Alleen de stichting blijft nu over. Bominaar: �Maar de stichting is flauwekul. Heb ik altijd al gevonden. Ik ben de ledenraad uitgestapt op het moment dat ze bij RBC zo nodig een stichting en een Raad van Commissarissen moesten hebben. Allemaal flauwekul. We hadden gewoon een vereniging moeten blijven.�